- Ależ to nasza rodzina -jęknęła Carrie. Przywykła,

  • Nita

- Ależ to nasza rodzina -jęknęła Carrie. Przywykła,

31 January 2023 by Nita

że od ojca nie może wiele oczekiwać, ale była wzburzona, że nie chce towarzyszyć bliskim jej ludziom w ostatniej drodze. - Rodzina twojej matki, nie moja - przypomniał. - Moja rodzina - powiedziała łamiącym się głosem Carrie. - Po śmierci mamy, kiedy mnie zostawiłeś, byli jednymi krewnymi, jakich miałam. - No, ale przecież sama mi powiedziałaś, że wszystko już załatwiłaś - przekonywał ojciec. - Nie jestem ci R S do niczego potrzebny. Przykro mi, że zginęli, ale im jest już wszystko jedno, czyja tam będę, czy nie. - Ale dla mnie to nie jest obojętne - powiedziała Carrie do ogłuchłego telefonu, bo ojciec już się rozłączył. Jak zwykle nie było go, kiedy go potrzebowała. A przecież chciała mu powiedzieć, że zamierza się zaopiekować półrocznym synkiem Sophie. Cóż, pewnie i tak by nie pojął. Człowiek, który zostawił własne dziecko na pastwę losu... Stała zamyślona przed kaplicą w chłodnych podmuchach listopadowego wiatru. Ludzie powoli się rozchodzili; niektórzy jeszcze stali w małych grupkach i coś do siebie poszeptywali. Carrie przytuliła policzek do jedwabistej buzi Danny'ego, westchnęła. Dotąd nie zastanawiała się nad tym, co ze sobą zrobi po pogrzebie. Zorganizowanie uroczystości oraz opieka nad niemowlęciem pochłaniały cały czas. Ale jedno wiedziała na pewno: będzie kochać Danny'ego bardziej niż samą siebie i zrobi wszystko, co w ludzkiej mocy, żeby synek Sophie był szczęśliwy. - Czy panna Thomas? Carrie podniosła głowę. Stał przed nią starszy pan, którego nigdy przedtem nie widziała. Jego spojrzenie było takie twarde i zimne, że dreszcz jej przeszedł po plecach. - Nazywam się Cosmo Kristallis - przedstawił się nieznajomy. A więc to jest ojciec Leonidasa, pomyślała Carrie. Dziadek małego Danny'ego. R S - Przykro mi z powodu śmierci pańskiego syna - powiedziała, choć wiedziała doskonale, że stosunki między ojcem a synem, delikatnie mówiąc, nie układały się najlepiej. Spojrzenie Cosmo Kristallisa powiedziało jej, że wyrazy współczucia istotnie były nie na miejscu. - Dla mnie mój syn nie żyje od wielu lat - prychnął. - Więc po co pan przyszedł na pogrzeb? - spytała zdumiona. - Po co się pan fatygował taki straszny kawał drogi aż z Grecji? - Kiedy dowiedziałem się o pogrzebie i o pani roli w tej paskudnej intrydze, uznałem, że trzeba wyjaśnić kilka spraw. Zwłaszcza tych, które dotyczą tego dziecka. - Ruchem głowy wskazał Danny'ego.

Posted in: Bez kategorii Tagged: prosta efektowna fryzura, sposoby na pisanki, kot syczy,

Najczęściej czytane:

en dezaprobaty wyraz twarzy ochmistrzyni, która również obserwowała to żenująco wylewne powitanie. ...

- Pannę Ingrid może pani poznać później, nie ma pośpie¬chu - oznajmiła pani Burchett. - Teraz musi pani odpocząć. Taka długa podróż, tyle wrażeń, tyle nowych twarzy... Wy¬ starczy jak na jeden raz. Mały też potrzebuje spokoju. Ochmistrzyni zaprowadziła Tammy do pokoju dziecin¬nego. Henry potulnie przyjął zmianę miejsca, tak zresztą jak potulnie przyjmował wszystko. Z jednej strony było wy-godnie mieć takie grzeczne dziecko, które nie grymasiło, nie płakało - bo wiedziało z doświadczenia, że to nic nie da. Z drugiej strony ta nienaturalna grzeczność niezmiernie niepokoiła Tammy. Zdrowy dziesięciomiesięczny malec po¬winien domagać się uwagi! I to głośno! ... [Read more...]

³j w kierunku kuchni. Gdy pojawiÅ‚a siÄ™ w jego sypialni, niosÄ…c tackÄ™ z jedzeniem, Beck wÅ‚aÅ›nie wychodziÅ‚ z Å‚azienki, z rÄ™cznikiem owiniÄ™tym wokół bioder i mokrymi wÅ‚osami. - BraÅ‚eÅ› prysznic? - spytaÅ‚a zaskoczona. - ObudziÅ‚em siÄ™ w kaÅ‚uży wÅ‚asnego potu. SpojrzaÅ‚a na wiatrak pod sufitem, który wciąż pracowaÅ‚ peÅ‚nÄ… parÄ…. - Powinnam ustawić termostat na nieco niższÄ… temperaturÄ™ - powiedziaÅ‚a. - To nie to. MiaÅ‚em sen. PostawiÅ‚a tackÄ™ na otomanie naprzeciwko dwuosobowej kanapy, ustawionej na skos w rogu pokoju. - Co ci siÄ™ staÅ‚o? - spytaÅ‚a, a gdy Beck nie odpowiedziaÅ‚, spojrzaÅ‚a na niego przez ramiÄ™. - Nie pamiÄ™tam. - Trzymasz siÄ™ caÅ‚kiem prosto. Jak siÄ™ czujesz? - GorÄ…cy prysznic trochÄ™ mi pomógÅ‚. Dlaczego Å›wiatÅ‚o jest zgaszone? - Po wschodzie sÅ‚oÅ„ca opuÅ›ciÅ‚am żaluzje i przerzuciÅ‚am siÄ™ na Å›wieczki. W ten sposób dla kogoÅ› z zewnÄ…trz dom bÄ™dzie wyglÄ…daÅ‚ na opustoszaÅ‚y. - Dobry pomysÅ‚, - Beck zgasiÅ‚ Å›wiatÅ‚o w Å‚azience. Sayre zapaliÅ‚a Å›wieczkÄ™ stojÄ…cÄ… na tacce. - PrzygotowaÅ‚am ci kolacjÄ™. Jest zupa pomidorowa, ser i krakersy - Nie powinnaÅ› dla mnie gotować, ale jestem zbyt gÅ‚odny, żeby ciÄ™ za to skarcić. Beck usiadÅ‚ na kanapie, skromnie wsuwajÄ…c rÄ™cznik pomiÄ™dzy uda. PostawiÅ‚ tackÄ™ na kolanach. Sayre przycupnęła na podnóżku. Beck chwyciÅ‚ Å‚yżkÄ™ i zanurzyÅ‚ jÄ… w zupie, potem jednak nagle przypomniaÅ‚ sobie o dobrych manierach. - JadÅ‚aÅ› już coÅ›? - zapytaÅ‚. - JakiÅ› czas temu. UpiÅ‚ nieco zupy i zagryzÅ‚ żółtym serem. - Jak siÄ™ miewa Frito? - PosiliÅ‚ siÄ™ jajecznicÄ… z boczkiem i teraz zażywa odpoczynku. - Boczek? DziÄ™kujÄ™ bardzo. Teraz już nigdy nie wystarczy mu zwykÅ‚a jajecznica. - ZasÅ‚użyÅ‚ sobie na szczególne traktowanie. PilnowaÅ‚ ciÄ™ przez caÅ‚e popoÅ‚udnie. Beck przestaÅ‚ jeść i spojrzaÅ‚ na niÄ…. - Najwyraźniej ty również. Nagle pokój zrobiÅ‚ siÄ™ zbyt ciemny i cichy, a Beck zbyt nagi. Sayre wstaÅ‚a szybko i pomimo jego protestów Å›ciÄ…gnęła wilgotnÄ… poÅ›ciel z łóżka, i wymieniÅ‚a jÄ… na nowÄ…. Zanim skoÅ„czyÅ‚a, Beck popijaÅ‚ już posiÅ‚ek szklankÄ… mleka. OdniosÅ‚a tackÄ™ do kuchni i wróciÅ‚a stamtÄ…d z kilkoma czekoladkami. - PomyÅ›laÅ‚am, że może bÄ™dziesz miaÅ‚ ochotÄ™ na coÅ› sÅ‚odkiego. - DziÄ™ki. - OdwinÄ…Å‚ czekoladkÄ™ ze sreberka i wrzuciÅ‚ do ust. - Co miaÅ‚aÅ› na myÅ›li, mówiÄ…c mi, że Chris nie jest moim przyjacielem? A może to tylko moja wyobraźnia? UsiadÅ‚a przy nim na kanapie. - Nie. PowiedziaÅ‚am to rzeczywiÅ›cie. Kiedy ciÄ™ bito, staÅ‚ z boku i nie zrobiÅ‚ nic, żeby ci pomóc. - Nie mógÅ‚ zrobić zbyt wiele, Sayre. - Bzdura - rzuciÅ‚a gniewnie. - Nawet jeÅ›li sam nie chciaÅ‚ siÄ™ angażować w bójkÄ™, nie powinien powstrzymywać Freda Decluette'a, który chciaÅ‚ przyjść ci z pomocÄ…. WidziaÅ‚am, jak zatrzymaÅ‚ go na miejscu. - Sam zgÅ‚osiÅ‚em siÄ™ na ochotnika do rozmowy z Luce Daly. Chris mi to odradzaÅ‚. PowiedziaÅ‚, że powinienem zaczekać na posiÅ‚ki, które przybÄ™dÄ… z Rudym. Zapewne pomyÅ›laÅ‚, że dostaÅ‚em to, o ...

co prosiłem. Próbowałem zrobić z siebie bohatera. Wyjaśnienia Becka nie zmieniły jej opinii. Być może tkwiło w nich ziarno prawdy, ale widziała wyraz twarzy Chrisa i nie było to zaniepokojone oblicze kogoś, kto patrzy, jak tłum znęca się nad jego przyjacielem. - Gdyby to on był na twoim miejscu, czy cokolwiek powstrzymałoby cię, by mu pomóc? - spytała. - Nie wiem. - Wiesz doskonale. Trzy lata temu w Razorbacku dołączyłeś do niego i Danny'ego podczas bójki. - Co z perspektywy czasu było nieodpowiedzialne. Poza tym, nie walczyliśmy z tłumem, tylko z Klapsem Watkinsem. Na wspomnienie tego nazwiska Sayre poczuła gęsią skórkę na przedramionach. Potarła je dłońmi. - Przepraszam - powiedział Beck. - Nie powinienem ci o nim przypominać. - Nie szkodzi. - Pewnie go nie złapali, gdy spałem? - Nic o tym nie wiem. - Zauważyła, jak gładko zmienił temat, żeby nie rozmawiać więcej o Chrisie. Przystała na to. - Policja ma obecnie pełne ręce roboty z zamieszkami przed fabryką. - Skontaktowałaś się z Nielsonem? - Rozmawiałam z jego recepcjonistką. Podziękowała mi za telefon. Słyszeli, co ci się przytrafiło dziś rano. Powiedziała, że bardzo im przykro z tego powodu i że to nie w stylu Nielsena. Pytała, jak sobie radzisz. - Może ten facet użali się nade mną i wreszcie się ze mną spotka. - Może, ale... - Aha. Jest jakieś „ale". Sayre wzięła czekoladkę. - Nielson to kwestia dyskusyjna, Beck. Niepewna, jak odbierze wiadomości, przekazała mu je najdelikatniej, jak potrafiła: - Dziś rano OSHA zamknęła Hoyle Enterprises - opowiedziała mu to, co usłyszała w wiadomościach i później od Huffa. - Rzecznik prasowy agencji zasugerował, że poza karami, prawdopodobnie rzędu milionów dolarów, Departament Sprawiedliwości chce przeprowadzić swoje własne śledztwo. Firma może zostać postawiona w stan oskarżenia. - Muszę tam jechać. - Beck próbował się podnieść, ale Sayre położyła dłoń na jego ramieniu i przytrzymała go na kanapie. - Huff nie chce, żebyś się tam pojawiał. - Nie chce? - Zadzwoniłam do niego po dzienniku. Był tak wkurzony, że z trudnością można go było zrozumieć. Podkreślił jednak jedną, a właściwie dwie rzeczy. Powiedział, że masz zostać w domu, dopóki wszystko się nie uspokoi. - Dlaczego? Spuściła wzrok, spoglądając na sreberko od czekoladki, które zwijała w kulkę. - Powiedział, że możesz teraz bardziej zaszkodzić niż, pomóc. Że wiesz za dużo i... cytuję, byłoby najlepiej, gdybyś pozostał niedysponowany z powodu niedawnych obrażeń i dlatego niezdolny odpowiedzieć na pytania zadawane ci przez tych wścibskich skurwysynów. Beck zamilkł na długą chwilę, zastanawiając się nad tym, co usłyszał. - Huff ma rację, Sayre - powiedział wreszcie. - Miałbym do wyboru albo obciążyć mojego pracodawcę, albo wykręcić się od odpowiedzi przed federalnymi, zarazem obarczając winą siebie. Nie odpowiedziała, chociaż rozczarowało ją wyznanie Becka. - Co to za druga sprawa, o której Huff mówił z naciskiem? - Huff powiedział, że powinnam się wstydzić za pikietowanie przeciwko własnej rodzinie. Był przekonany, że cieszę się z zamknięcia fabryki. - A cieszysz się? - Beck poczęstował się kolejną czekoladką. - Nie. To dobrze, że Huff został zmuszony do wprowadzenia ulepszeń. To było konieczne, nieważne, czy naciskał go rząd, Nielson i związki zawodowe, czy ja. Obecna sytuacja musi się zmienić. - Uśmiechnęła się smutno. - Szkoda tylko, że nie udało się tego osiągnąć bez ofiar. Jestem odpowiedzialna za atak na Clarka i, pośrednio, również na ciebie. Nie chciałam słuchać twoich ostrzeżeń i obaj przez to ucierpieliście. - Nie jestem pewien, czy poważne zmiany mogą zostać wprowadzone bez uprzedniego konfliktu, Sayre. Postęp zazwyczaj ma swoją cenę. Niekoniecznie chodzi o uszkodzenia fizyczne, ale zawsze jest to jakiś rodzaj konfliktu. - Ale ty ucierpiałeś. Nadal cię boli? Na jego piersi, tuż pod sercem widniał siniak wielkości dłoni, widoczny nawet w panującym półmroku. Sayre wyciągnęła dłoń i dotknęła stłuczenia koniuszkami palców. Chciała jedynie sprawdzić stan obrażenia, ale poczuła, że nie chce stracić kontaktu z ciepłą skórą Becka, w tym miejscu gładką, chociaż reszta klatki piersiowej i brzuch Becka były pokryte jasnobrązowymi włosami. Palce Sayre, ledwie dotykając ciała, powędrowały do podobnego sińca na żebrach, po prawej stronie. Poniżej dostrzegła kolejny, na biodrze, częściowo zasłonięty przez ręcznik owinięty wokół talii. Dotknęła go lekko, a potem powróciła do pierwszego stłuczenia, na lewej piersi. Przesunęła po nim dłonią, przyglądając się swoim palcom. Potem, pod wpływem impulsu pochyliła się i zastąpiła dłoń wargami. Pocałowała siniec kilka razy, delikatnie, niemal niewyczuwalnie. Przekrzywiła głowę i musnęła ustami drugi siniak, a później, przesuwając lekko policzkiem po jego skórze, zjechała w dół i ucałowała siniak na biodrze. Raz. Następnie, odsuwając ręcznik, dotknęła go ustami po raz drugi, lżej niż muśnięcie powietrza. Beck zamruczał. Chwycił jej głowę w dłonie i przyciągnął do siebie. Przyjrzał się jej twarzy, badając każdy szczegół. Zanurzył palce we włosy, unosząc je, a potem pozwalając opaść na miejsce. Wymówił jej imię chrapliwym szeptem. Jedno uderzenie serca później Sayre poczuła jego wargi na swoich ustach. Ostrożnie, żeby nie urazić rozciętego policzka Becka, objęła dłońmi jego twarz i poddała się pocałunkowi. Namiętność była tak wybuchowa i tak dobrze dobrana, że niemal zmuszała do rywalizacji. Zatopili się oboje w pocałunku, a im dłużej smakowali siebie, tym bardziej się pragnęli. Beck podniósł Sayre i posadził okrakiem na kolanach. Przysunął ją, tak że poczuła między nogami jego męskość. Był twardy, zadziwiająco gotowy. Sayre oderwała się od pocałunku i spojrzała na niego zaskoczona. - Mój sen - powiedział bez tchu. - Kochałem się z tobą. Teraz nie śnię. - To może boleć. - Już boli - mówiąc to, przyciągnął ją do siebie i pocałował jeszcze mocniej i głębiej, choć wydawało się to prawie niemożliwe. Rozłączyli się jedynie po to, by Beck ściągnął jej bluzkę przez głowę. Sięgając za plecy, rozpiął stanik i zdjął go, a potem przytulił głowę do jej piersi, żeby odzyskać oddech. Sayre otoczyła jego głowę ramionami i przytuliła policzek do włosów, wciąż wilgotnych po kąpieli. Odurzył ją zapach skóry i mydła, którego użył, oraz posmak czekolady w oddechu. Poruszyła biodrami, ocierając się o niego. - O Boże, tak, jeszcze - jęknął. Posłuchała go. Kiedy poczuła jego język na sutku, pomyślała, że roztopi się z rozkoszy. Zachęcony jej mimowolnymi westchnięciami, pocałował jej pierś delikatnie, a potem wessał koniuszek do ust, przyciskając brodawkę językiem do podniebienia. Rozpiął jej spodnie i wsunął dłonie, uciskając jej pośladki, nacierając, eksplorując. Całe ciało Sayre przeszywały dreszcze, skupiające się w jej intymnym miejscu i sprawiające, że pragnęła, aby ją tam dotknął. - Beck, pozwól mi... - Zsunęła się z jego kolan i zaczęła się rozbierać. Gdy została tylko w figach, zawahała się, ogarnięta nagłą i niespodziewaną wstydliwością. Spojrzał na nią błagalnie. - Nie dręcz mnie - powiedział. Sayre ściągnęła majtki i odwinęła ręcznik z bioder Becka. Jego męskość była wzwiedziona i piękna. Ogarnęło ją pragnienie, by poczuć go głęboko w swoim ciele. Przesunął dłonią po kępce rudych włosów na jej łonie, a potem chwycił ją za talię i przyciągnął do siebie. Klękając nad nim na kanapie, rozsunęła uda. Beck przytulił twarz do ulegle miękkiego brzucha i pocałował go, schodząc niżej i niżej, aż rozpłynęła się na jego wargach i języku, drżąc z pożądania i pragnąc, aby znalazł się w niej. Powiedziała mu to. Z powodu obrażeń, jakich doznał, zbliżenie nie było gwałtowne... i tym lepiej. Sayre dosiadała go powoli, centymetr po centymetrze, smakując każdą chwilę, która przynosiła nowe, cudowne, fascynujące odczucia. Jeśli Beck był niecierpliwy, nie okazał tego, chyba jemu również spodobał się jej pełen samozadowolenia brak pośpiechu. Gdy już się wydawało, że nie mogą być bardziej połączeni, chwycił jej biodra w kołyskę swych dłoni i przytrzymał, poruszając się w górę i sprawiając, że krzyknęła cicho z nagłej rozkoszy. Ich ruchy były delikatne i powolne, lecz tak intensywne, że wstrzymywali oddech, gwałtownie łapiąc powietrze tylko wtedy, kiedy przypominali sobie, że muszą oddychać. Palce Becka wbijały się w jej biodra, przytrzymując ją blisko, ale jej ręce też nie pozostawały bezczynne. Dotykała jego ramion i barków, głaskała głowę, kark i pierś. Wyginając się do tyłu, sięgnęła za siebie i pogładziła go po udach, pieszcząc ich wewnętrzną część. Beck jęknął z niewysłowionej rozkoszy. Kiedy doszedł, otoczył ją ramionami i przytulił rozpalony policzek do piersi. Wargi dotknęły jej pobudzonego sutka. Nie zrozumiała słów, które wyszeptał, jednak wypowiedział je tak seksownym tonem, że wyzwolił jej orgazm. Nieco później leżeli w łóżku, twarzą w twarz. - Co powiedziałeś? - spytała Sayre. - Kiedy? W odpowiedzi uniosła brwi i spojrzała na niego znacząco. - Ach. Ciąg brzydkich słów, jak sądzę. - Bardzo erotyczne - mruknęła, trącając jego męskość kolanem. - W takim razie następnym razem powiem je głośniej. Poczuł, jak jego sutki twardnieją pod dotykiem jej palców. Ku jego rozkoszy, otoczyła jeden z nich wargami i zaczęła delikatnie drażnić koniuszkiem języka. Odsuwając się na kilka milimetrów, wymruczała: - Wiedziałeś, że od początku tego chciałam, prawda? Odzyskanie głosu zajęło mu dłuższą chwilę. - Tak przypuszczałem - odparł wreszcie. - Wiedziałeś od pierwszego spotkania? - Od naszej rozmowy przy pianinie. Spojrzała na niego. ... [Read more...]

była znana i nie miała swego miejsca ani nazwy ...

na żadnych mapach. Pierwszą osobą, którą ów podróżnik spotkał, była młoda dziewczyna. Ponieważ znał wiele języków, jakoś udało mu się porozumieć z mieszkanką nieznanej planety. To, czego się od niej dowiedział, zdumiało go. Okazało się, że kiedyś przepowiedziano jej, iż spotka kogoś spoza planety i ten ktoś odegra ważną rolę w jej ... [Read more...]

Polecamy rowniez:


1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 NastÄ™pne »

Copyright © 2020 podnosniki.elblag.pl

WordPress Theme by ThemeTaste