Odpowiedział uśmiechem. - Na tym polega zabawa. Wracając do tego, co powiedziałaś. .. Nie wydaje mi się, by Lucrezia bawiła się z nimi na dworze. To raczej... - urwał, szukając odpowiedniego określenia. - To nie było w jej stylu. Wolała siedzieć w pałacu, czytać im albo grać z nimi w różne gry. - Więc dzisiejszy spacer był dla nich miłą odmianą - odparła Pia ostrożnie. Musi zachować dyskrecję. Skoro Paolo skłamał albo wyobrażał sobie, że matka bawiła się z nim w ogrodzie, to tylko znaczy, że jej śmierć wstrząsnęła nim bardziej, niż Federico przypuszcza. Chłopcu musiało to bardzo ciążyć, jeśli dopytywał się, czy Pia zostanie jego nową mamą. Federico zmienił temat. - Czytujesz nasze lokalne brukowce, prawda? Dziwne pytanie. - Czasem mi się zdarza. Gdy jestem w San Rimini. Na R S przykład u fryzjera. Innymi słowy, okazjonalnie. - Pia zerknęła na niego. - Dlaczego pytasz? - W takim razie wiesz, jak mnie nazywają. Idealny książę. Zmusiła się, by stłumić uśmiech. Sądząc po jego minie, nie przejmował się tym przezwiskiem, ale na wszelki wypadek lepiej obrócić to w żart. - Może gdzieś obiło mi się o uszy. Chyba coś czytałam. Choć może chodziło o Stefana? - Udała, że się zastanawia. - To na pewno o tobie? Znacząco patrzyła na jego pochlapane błotem buty i spodnie i z trudem stłumiła śmiech, bo Federico natychmiast zrobił przesadnie przerażoną minę. W końcu nie wytrzymał i roześmiał się głośno. Nawet chłopcy zatrzymali się i popatrzyli za siebie, by sprawdzić, co się stało. Pia ucieszyła się, że tak się odprężył. Zawsze sprawiał wrażenie sztywnego i niedostępnego, ale okazało się, że to tylko pozory, maska, którą wkłada przed światem. W głębi duszy był całkiem inny - otwarty, szczery, z poczuciem humoru. - To na pewno nie dotyczyło Stefana, zapewniam cię - rzekł ze śmiechem. - Choć Stefano jest przekonany o swojej doskonałości. No, i księżna Amanda też. Co do mnie... mój dzisiejszy strój na pewno na to nie wskazuje. Strzepnął liść, który przyczepił mu się do nogawki i odwrócił się do Pii. - Nie cierpię tego przezwiska. - Dlaczego? - spytała, myśląc jednocześnie, że dla niej jest chodzącym ideałem, ale za nic mu tego nie powie. Za bardzo by się przed nim odkryła. R S Starannie dobierała słowa: - Wydaje mi się, że nazywają cię tak, bo dla wszystkich stanowisz wzór księcia. Potrafisz się zachować, wiesz, co w danym momencie powiedzieć, nigdy nie dałeś powodu do plotek, nie masz na koncie żadnych skandali. Jesteś idealnym przedstawicielem swojego kraju. Domyślam się, jak