- Nie - odpowiedziała z uśmiechem. - Ma menstruację. - Pierwszy raz? Przytaknęła. - Jak sobie radzi? - Jest smutna, bo to Karo przygotowywała ją na ten dzień. Matthew trzymał się na dystans, rozumiejąc, że kobiety go tam nie chcą, ale później, kiedy przechodził korytarzem, zobaczył otwarte drzwi i zajrzał. Siedziały, zbite w gromadkę, we własnym babskim gronie, jemu zaś przypomniał się wieczór w dniu ślubu w Bernie, kiedy córki otoczyły Karolinę ciasnym kręgiem. Pamiętał też swoje pierwsze wrażenie po przyjeździe do Aethiopii - że trafił do iście kobiecego gniazdka. Teraz także czuł to samo - niemal tak wyraźnie, jakby dom do niego mówił. Mówił, że on, Matthew tu nie przynależy, jest obcy. Odrzucił tę myśl. Karl wspominał przedtem o możliwości rozejmu i faktycznie czasem wydawało się, że coś zaczyna kiełkować. Drobiazgi: na przykład Flic zaproponowała mu filiżankę kawy albo zapytała, jak mu minął dzień. - Już kiedyś dałem się nabrać - wyznał Karlowi przez telefon. - Trwało to jakiś czas, a one po prostu grały ze mną w kotka i myszkę. - Wtedy miały jeszcze matkę. - No tak - poddał się Matthew. 155 Prawie zrezygnował już z przekonywania Karla i Ethana do prawdy o swych pasierbicach. Wciąż pragnął, aby to oni mieli rację, ale nie widział żadnego sensu w przypuszczeniu, że po śmierci Karo miałyby go mniej nienawidzić, raczej wprost przeciwnie. Była to jedna z przyczyn, dla których coraz bardziej obawiał się rozprawy. Mogły przecież tak ułożyć sobie zeznania, aby koroner uwierzył, że życie Karo zrobiło się nie do zniesienia. Co zresztą nie było bardzo dalekie od prawdy, niech mu Bóg pomoże... Fakt, że dotąd niczego takiego nie zeznały, stanowił jedyny jasny punkt, kiedy rozpoczęło się postępowanie dowodowe w sądzie. Wejście do siedziby sądu tylko kilka kroków dzieliło od kostnicy, ale Matthew nie patrzył w tamtą stronę, zdecydowany trzymać się jakoś ze względu na dziewczynki i Sylwię, która choć blada, wyglądała na opanowaną. Sala wyglądała dość surowo, lecz godnie, trochę jak wnętrze kościoła, tylko było tu więcej czerwonego pluszu i ciemnego, politurowanego drewna. Koroner siedział pośrodku za stołem sędziowskim, mając za plecami wiszące na ścianie godło, po lewej stronie zajął miejsce urzędnik. Lawa przysięgłych była pusta, a w sali znajdowali się tylko rodzina, Zuzanna i detektyw sierżant Ross. Mimo pewnego napięcia atmosfera wydawała się nieformalna, niemal intymna. Mimo wielu wolnych miejsc siedzieli blisko siebie, w ciasnej grupce: Flic obok Imogen, dalej ich babka, trzymająca za rękę Chloe, Matthew, a tuż za nimi, w następnej ławce, Zuzanna - wyprostowana i absolutnie spokojna. Jako pierwsza na miejscu dla świadka stanęła Sylwia. Wzięła Biblię i odczytała do mikrofonu słowa przysięgi, po czym poproszono ją o potwierdzenie personaliów córki.